Betaling van spirituele diensten

Het was die dag erg rustig op de spirituele beurs in Breda waar ik stond. Ik legde voor mensen engelenkaarten aan de hand van hun vragen en werkte met engelenhealingen waarbij ik hielp hun energie weer in balans te brengen.

Soms heb je dat; dan worden de beurzen die dag druk bezocht en ben je bijna de hele dag constant bezig, en soms komen er maar  heel weinig mensen. Dat blijft altijd weer een verrassing. Maar deze dag was het dus heel rustig. Die ochtend waren er twee mensen aan mijn tafeltje geweest, en verder bleef het stil, zoals ook bij de rest van mijn collega’s in het zaaltje waar ik stond. Het was net 13.30 uur geweest en ik had mijn lunch op toen er een krom gebogen, klein, oud dametje met een rollator binnen kwam schuifelen. Ze was zo krom dat ze nauwelijks omhoog kon kijken.  Haar schoenen waren schuin afgesleten en aan haar jas ontbrak een knoop. De sjaal die zij om haar hoofd geknoopt had zat scheef om haar gerimpelde gezicht. Langzaam en onzeker  schuifelde ze langs de tafeltjes van mijn collega’s. Bij mij hield ze stil.

“Engelen,” mompelde ze. “Ik ben gek op engelen. Ze zijn altijd om mij heen.” Ze liet haar wat bibberige hand over het beeld van mijn engel gaan die op de tafel stond. Ze zuchtte diep. “Jammer,” zei ze.

“Wat vindt u jammer?” vroeg ik nieuwsgierig.

“Ik zou best wel een engelenhealing willen,” zei ze, terwijl ze haar gezicht een beetje opzij boog om mij aan te kijken, “maar dat kan niet.”

“Waarom kan dat niet?” vroeg ik.

“Omdat ik vandaag gekomen ben voor een collega van u, en ik heb geen geld voor twee verschillende dingen. Een mens moet nu eenmaal keuzes maken. Een prettige middag hoor, en dat de engelen u altijd zullen omringen.” en ze schuifelde door.

Daar zat ik dan, het was rustig, ik had niets te doen en er was iemand die graag een engelenhealing wilde maar het niet kon betalen.

Dilemma, dilemma. In mijn hoofd zag ik verontwaardigde docenten met hun vingers zwaaien terwijl ze riepen. Iedereen moet betalen. Als mensen een dienst afnemen van je, moeten ze daar ook iets voor over hebben. Anders neem je jezelf en je werk niet serieus en de mensen doen dat ook niet. Wat gratis wordt gegeven wordt onvoldoende gewaardeerd. Ook als mensen weinig geld hebben, kunnen ze sparen voor iets wat ze graag willen. Bovendien woon je in Nederland, waar je ook je huur moet betalen, je andere vaste lasten en moet eten. Je kunt niet van lucht leven.

O, dat wist ik allemaal. In mijn eigen verleden waarin ik een uitkering kreeg en mijn praktijk nog niet had, had ik ook geen geld en spaarde ik  mijn vakantiegeld om cursussen en opleidingen te gaan doen waardoor ik uiteindelijk een praktijk kon starten. Ik heb destijds daar elke cent wel vijf keer voor moeten omdraaien en door heel zuinig te leven is me dat uiteindelijk ook gelukt. Maar ik weet dus ook heel goed wat het is om zo weinig geld te hebben.

Ik besloot voor deze keer mijn hart te volgen.

“Ik geef u wel een healing,” riep ik snel.

“Wat zeg je kind?” vroeg ze. “Ik verstond je niet”.

“Ik zei dat ik u wel een healing geef”,  zei ik.

“Maar ik kan je niet betalen,” zei ze.

“Hoeft niet,”zei ik, “ga maar zitten, het is wel goed zo.”

Haar gerimpelde gezichtje brak open in een lach. “O, wat fijn, wat fijn, dankjewel hoor.”

Ze ging zitten en ik gaf haar een healing.

“Wat was dat fijn,” zei ze na afloop. “Dankjewel, dankjewel hoor. De engelen zullen je zegenen en veel mensen naar je toesturen vanmiddag.

Ik knikte en zei haar gedag, terwijl ze langzaam de ruimte weer uit schuifelde.

Na een half uurtje begon het ineens storm te lopen aan mijn tafeltje. De één na de ander wilde een kaartlegging of healing en ze moesten zelfs nummertjes trekken om aan de beurt te komen. Ik was helemaal verbaasd.

Dat dit niet alleen aan de hemelse engelen lag bleek later aan het einde van de beurs. Bij het weggaan sprak de organisator van de beurs mij aan.

“Je had wel een fan vandaag,” zei ze.

Ik trok verwonderd m’n wenkbrauwen op.

“Die oude dame met die rollator,” verduidelijkte ze mij. “Ze zat vlak achter de ingang en tegen iedereen die binnenkwam vertelde ze dat ze naar jou moesten gaan omdat dat echt de moeite waard was.

Ik lachte. Vandaag was een aardse engel mijn pad gekruist, en had mij meervoudig teruggeven wat ik haar had mogen geven.

 

 

 

 

 

Planten en energie

Ik was in mijn tuintje onkruid aan het wieden en aan het snoeien. En terwijl ik troostend tegen de struiken mompelde die ik een stuk inkorte, werd ik aangesproken door een dorpsgenoot. “Lekker bezig ?” klonk het . Ja, dat was ik wel. De zon scheen lekker en het was fijn om met mijn handen in de warme aarde te wroeten. Ik zat niet te wachtten op een praatje want ik had een drukke dag gehad en ik had wel wat behoefte aan rust en ruimte. De overigens aardige dorpsgenoot had echter meestal niet zoveel oog voor de behoeften van zijn mededorpsgenoten en ook nu leek hij zich totaal niet bewust van mijn behoefte om even niet  gestoord te worden. Nu ging hij meestal niet in gesprek, maar voerde hij monologen op, waarbij het hem niet leek te deren of anderen al dan niet luisteren, dus ik besloot hem een beetje te negeren.

Ook nu zat hij weer niet op een antwoord van mij te wachten, dus ik kon rustig doorgaan met mijn werkzaamheden. Hem stoorde dit helemaal niet want hij ging gewoon door tegen mij. “Ze staan er goed bij die plantjes, maar die ramen mag je weleens wassen.”

Snel wierp ik een blik op mijn ramen. De goede man had gelijk, maar ik had het druk en moest keuzes maken. Ramen kwamen in dat keuzepakket even niet voor. Die moesten even wachten.

“Je plantjes binnen staan er ook goed bij,” ging de man verder terwijl hij met zijn handen in zijn zakken heen en weer wipte op zijn voeten en via het raam mijn huiskamer eens uitgebreid van binnen bekeek. Zo vuil waren mijn ramen blijkbaar dus toch ook weer niet dat hij dat kon zien.

“Je hebt ook gatenplanten”, zei hij verheugd.  “Ik ook, leuke dingen hé, alleen die wortels, dat worden altijd zulke einden. Maar daar heb ik wel een oplossing voor, ik knip ze gewoon af. Op de 20 cm. lengte, alsof ze bij de kapper zitten, ha, ha. Hij lachte hard om zijn eigen grapje terwijl ik er ondertussen wat zevenblad uittrok.

Toen werd zijn blik somber. “Weet je wat het niet doet bij mij?” Ik wist het niet maar een antwoord werd ook dit keer niet echt van mij verwacht. “De hertshoorn,” ging hij verder, “waardeloze dingen. Of je ze nu veel of weinig water geeft, in de zon hangt of in de schaduw, ze doen het nooit.” Ze kwijnen altijd maar weg, wat ik ook doe. Misschien moet ik er maar tegen gaan praten, Sommige idioten doen dat, ha, ha,” lachte hij weer alsof hij iets erg leuks had gezegd. “Nou ik ga er maar weer eens vandoor, het was gezellig. tot de volgende keer maar weer,” en zonder een antwoord af te wachten beende hij stevig weg.

“Sommige mensen hebben nog niet eens een half woord nodig om tevreden te zijn”, dacht ik terwijl ik  zijn monoloog nogmaals in mijn hoofd liet passeren. Ik moest ineens denken aan de periode dat ik nog op een flatje woonde en een balkonnetje had. Ik had nieuwe planten gekocht, twee Chinese rozen en twee hele tere fragiele planten met een helder groene kleur, die wel wat op sierasperges leken. Ik zette ze bij de balustrade neer. De Chinese rozen aan de buitenkant en de sierasperges aan de binnenkant. Het zag er leuk uit. Toen ik de volgende dag op het balkon kwam stonden de Chinese rozen er vrolijk bij, maar de beide sierasperges hadden zich helemaal van de Chinese rozen afgewend en leken wel in hun pot aan de wandel gegaan te zijn. Ze stonden nu met hun bladeren bijna in elkaar, naar elkaar toegedraaid

Ik besloot de boel te reorganiseren en zette de Chinese rozen in het midden en de sierasperges aan de buitenkant. Groot was mijn verwondering toen de sierasperges de volgende dag helemaal van de Chinese rozen afgebogen stonden, alsof zij hen niet konden verdragen en alleen al onpasselijk werden van het er naast moeten staan. Hun groen lieten ze hangen, alsof ze niet genoeg water hadden, terwijl dat niet het geval was. Ik besloot de beide plantensoorten te scheiden. De Chinese rozen aan de ene kant en de sierasperges, die ik door hun gedrag Nuften ging noemen aan de andere kant. En dat ging goed. De Nuften trokken weer recht en zijn de rest van de zomer goed gegroeid, evenals de Chinese rozen overigens .

Toen leerde ik al dat planten allemaal hun eigen energie hebben en dat die energie niet altijd verenigbaar is met andere planten of ook andere mensen (zoals bij mijn dorpsgenoot en zijn hertshorens). Toen mijn lief nog een eigen praktijk had waarin vaak veel zware gesprekken gevoerd werden, groeiden zijn planten in de praktijkruimte vaak moeizaam. Tot de vakantie aanbrak en er geen cliënten kwamen. Dan maakten ze ineen een groeispurt door.

Het is  heel leuk wanneer je daadwerkelijk energie leert voelen met je handen. Dan kun je ook het verschil van de energie van de ene in vergelijking met de andere plant voelen. En daar zit soms heel veel verschil in.Wil je dit ook leren, of er meer over weten, op 7 november geef ik weer een workshop Jij en Energie, waarover meer informatie nog op Facebook en op mijn website  komt.

 

 

 

Dagje weg

“Ga je mee naar de open tuinendag”,  vroeg een vriendin van me die heel veel met tuinen had. Ze ging vaak op vakantie naar het buitenland, zoals naar Engeland om tuinen te bezichtigen, en ondanks haar leeftijd, ze was al ruim in de tachtig, was ze gewapend met een schoffeltje en snoeischaar nog bijna dagelijks in haar eigen tuin te vinden. Het grote werk ging helaas niet meer, maar daar huurde ze dan iemand voor in die onder haar nadrukkelijke, precieze en strenge begeleiding nauwkeurig haar tuin snoeide en schoffelde tot de rijkelijk bloeiende plek zoals zij deze graag wilde hebben.

Het was dan ook altijd een feest om bij haar op visite te gaan. Zomers zaten we in haar tuin te genieten van de vele bloemen en de zon, waarbij zij haar kopjes thee schonk en biscuitjes met eigengemaakte lemoncurd aanbood. ’s Winters keken we vanaf haar woonkamer neer in haar tuin waarin altijd wel kleur te vinden was, terwijl op haar balkonnetje de pimpelmeesjes, roodborstjes, musjes en koolmeesjes dankbaar kwamen eten van het voedsel dat mijn vriendin daar voor hun weg zette en hing. Vogels groter dan musjesformaat waren niet welkom en al helemaal geen duiven, want die maakten er volgens mijn vriendin een te grote rommel van. Met driftig getik van haar vinger tegen het raam hield ze orde op het balkonnetje. De duiven en kauwen keken vanuit de bomen verlekkerd toe naar de vele pinda’s en vetbolletjes, kaasstukjes en broodkorstjes, maar geen van hen durfde de strijd aan te gaan met mijn daarin zeer strenge vriendin door haar territorium te betreden. Ze hadden een heilig ontzag voor haar.

Mijn vriendin wist zelf zo verschrikkelijk veel over planten en bloemen dat zij wel een wandelende encyclopedie leek. Het was een thema waaraan zij met hart en ziel verknocht was. Dus wanneer zij mij vroeg om met haar mee te gaan, had dit meestal betrekking op een bezoek aan een park of tuinen, zoals ook deze open tuinendag.

Nu ben ik altijd wel in voor een uitje dus dat was niet tegen dovemansoren gezegd. Mijn vriendin maakte een picknickmandje klaar met lekkere boterhammetjes, een thermoskan met thee en wat appels, zodat behalve onze ogen, oren en neuzen, onze magen het deze dag ook naar hun zin zouden hebben. Mijn vriendin had een tuin uitgezocht die zij wilde bezoeken. En zo reden wij dan over stille landweggetjes, steeds verder van het drukke leven vandaan op weg naar de tuin.

En het was de moeite meer dan waard. De tuin was enorm. Elke plant, elke boom, elke bloem en elke waterpartij was op elkaar afgestemd. Je hoorde er geen verkeer, daarvoor lag het te ver van de buitenwereld. Het was een heerlijke plek om te zijn. De rust, de geuren de weldaad van al wat bloeide en groeide deed je weer beseffen hoe mooi de natuur was. En terwijl we rondwandelden vertelde mijn vriendin me van alles over wat we zagen. Natuurlijk moesten er nog wat stekken aangeschaft worden en terwijl mijn vriendin nog wat stond te dubben over welke planten zij zou meenemen liep ik vast met de eerste plantjes naar de auto. De auto stond op een stil groen plekje bij een weiland. Daarin stond een groot fries paard met aan haar voeten liggend een jong veulen. Ik bleef even staan kijken en ik groette de merrie en vroeg of het veulen haar kind was. Ik sprak naar haar uit hoe mooi ik het veulen vond. Ze hief haar hoofd naar me op. Schopte vervolgens zachtjes met haar enorme hoef tegen het veulen aan, dat enigszins wankel opstond en tegen haar aan ging staan. Vervolgens boog de moeder haar enorme hoofd over het veulen heen terwijl ze me trots aan keek.

We bleven even naar elkaar staan kijken, de merry en ik terwijl ik haar toeknikte. Toen kwam mijn vriendin er aan en stapten we in de auto. Het was een meer dan geslaagde dag geweest.

Mijn vriendin is inmiddels: “Uit de tijd gegaan”, zoals zij haar overlijden zou benoemen, maar nog steeds als ik een merry met veulen zie, denk ik met veel plezier aan haar terug.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mispoes

Deze zomer is vooral erg groen geweest.

Hoewel ik vond dat het wel wat minder had mogen regenen was de tuin van mij en van mijn lief wel erg blij met de regen. Het leverde wel veel mooie bloeiende bloemen en planten op. Het onkruid genoot overigens ook veel van de afwisselde warmte en regenperiode en kwam harder op dan ik naar de schuur kon lopen om het tuingereedschap te pakken.

Nou moet ik wel eerlijk zijn en toegeven dat het onderhoud van mijn eigen tuin wat achterloopt op dit moment omdat er steeds van alles tussen kwam. Niet erg trouwens want ik heb een wilde  tuin met veel planten, een paar bomen en bloemen, en hoewel je het wel erg ziet als ik daar de bezem weer flink doorgehaald heb, is de tuin nu alleen nog uitbundiger in zijn groei en bloei. Ik hou wel van dat wilde, dus van mij mag het ook wel lekker groeien. Het is erg leuk om tussen de buien door even te gaan fietsen en na het fietsen mijn achtertuin in te komen en al dat groen in al die verschillende tinten te zien.

Een grens in deze ongebreidelde groei wordt meestal bereikt als ik via de achterkant mijn tuin binnenkom, de deur van de poort open en de klimroos die gezellig tegen de schuurmuur aangroeit al het door haar verzamelde regenwater (en volgens mij is dat meestal de inhoud van een hele regenwolk), onbekommerd over mij heen stort. Dat is voor mij het sein om de snoeischaar weer ter hand te nemen.

De tuin van mijn lief is anders. Ook wild, maar wel veel overzichtelijker met minder verborgen plekjes. Mijn lief houdt van bloemen en zijn tuin is dan ook vaak een hele bloemenzee. Deze zomer was de lange kant van zijn schutting bijna niet meer zichtbaar door de vele zonnebloemen die daar stonden met daar tussen oost indische kers. En tussen al die bloemenkracht kronkelde en klommen de passiebloemen. Het zijn er twee, een paarse en een witte, en beiden bloeiden uitbundig. Wat dit jaar heel leuk was waren de vele vruchten die er af kwamen. Eerst groen, maar daarna kleurde ze naar een steeds feller oranje. Die had mijn lief nog niet eerder gehad en ik denk dat het warme, vochtige weer daar een grote rol in gespeeld heeft.

We besloten ze te plukken als ze rijp waren. Ze zagen er heel mooi uit, en af en toe knepen we er voorzichtig in om te kijken of ze al zo ver waren dat ze geoogst konden worden. Dat duurde even. Maar de dag kwam, dat we met een schaal naar buiten gingen voor de pluk. De verwachtingen waren hoog. Ze zagen er ook zo mooi uit.

Dat hadden andere tuinbewoners ook gevonden. De voorkant van de vruchten zag er geweldig uit maar het bleek alleen nog maar de schil te zijn die er hing. Aan de achterkant van de passievruchten zaten gaten ter grootte van een eurostuk en de vruchten bleken allemaal leeggegeten te zijn. Één passievrucht had nog een inhoud, maar dat bleek geen vruchtvlees te zijn. Toen we hem wilde plukken, schoot een klein spitsmuisje met een sneltreinvaart uit de passievrucht, over de struik heen en verdween ergens diep in het groen. Hij had nog een halve vrucht voor ons over gelaten. Nou ja, had iemand er tenminste nog plezier van gehad.

 

 

Kinderen en reïncarnatie

Kinderen tot een jaar of zeven staan nog open voor dingen die niet altijd zichtbaar zijn voor volwassenen, en die door volwassen regelmatig worden afgedaan als onzin. Of het nu gaat om zogenaamde “onzichtbare” vriendjes of dingen die zij meemaken of zich herinneren. Ze zitten nog niet zo heel erg in een keurslijf van wat hoort en niet hoort. Ze staan nog open voor alles om hen heen. En al hun kanalen om contact te hebben met hun oorspronkelijke ziel, staan nog open. Daarom kunnen hun verhalen, als wij willen luisteren ook zo bijzonder zijn.

Zo ook het verhaal van mijn zoontje.

Het zal nu zeker zo’n vijfentwintig jaar geleden zijn maar ik herinner  me nog alles van die gebeurtenis glashelder alsof het de dag van gisteren was.

Het was een prachtige woensdagmiddag, en ik was met mijn toen vijfjarige zoon naar het park gegaan. Mijn zoon zat zeer geconcentreerd in de zandbak te graven, terwijl ik met gesloten ogen genoot van wat wel eens de laatste zomerzonstralen van dat jaar zouden kunnen zijn.

Plotseling hoorde ik mijn naam roepen. Ik opende wat spijtig mijn ogen en zag Peter aan komen lopen, een kennis die dezelfde cursus kunstgeschiedenis volgde als ik. Hij schoof gezellig aan op het bankje en begon te vertellen over Escher. Hij was onlangs in het Escher-museum in Den Haag geweest en was daar kennelijk nogal vol van zo aan zijn verhalen te horen. Hij was een boeiende verteller en ik luisterde graag naar zijn belevenissen. Ik keek ondertussen even naar mijn zoontje die op dat moment net een nadenkende blik op Peter wierp. Zijn neus rimpelde ervan. Hij bleef even peinzend naar Peter kijken en vervolgens ging hij weer verder met zijn graafwerkzaamheden, zonder ons nog een blik waardig te keuren.

Na een half uurtje, keek Peter op zijn horloge en stond op. Er moesten nog boodschappen gedaan worden. Met een hartelijke groet, vervolgde hij zijn weg, naar de winkel voor zijn avondmaaltijd.  Wij moesten ook op huis aan en ik riep mijn zoon die, na even sputteren uit de zandbak klom.

Ik tilde hem achter op de fiets en vroeg hem of hij worteltjes of boontjes wilde eten. Hij keek mij ernstig aan.

“Die ken ik wel hoor”, zei hij.

“Wie ken je wel,” vroeg ik in gedachten de koelkast nalopend of ik ook een toetje in huis had.

“Nou, die man die net bij jou op het bankje zat.” Hij stopte zijn handjes in zijn jaszakken.

“Peter?” vroeg ik verbaasd. Peter was namelijk nooit bij ons thuis geweest en mijn zoontje had hem volgens mij nog nooit eerder gezien.

“Ja, van vroeger,” zei mijn zoon.

“Van vroeger,” herhaalde ik wat dommig terwijl ik mijn hoofd brak over eventuele mogelijkheden waar mijn zoon Peter eerder gezien zou kunnen hebben. Maar ik kon me geen enkele gelegenheid voor de geest halen waarin van een ontmoeting tussen die twee sprake geweest zou kunnen zijn.

“Van toen Nederland aan het vechten was,” zei mijn zoon terwijl hij als een oud mannetje zachtjes knikte ter bevestiging van zijn woorden.

“O ja?” vroeg ik.

“Ja,” zei mijn zoon. “We moesten rivieren recht maken. En hij was er ook bij. Wij waren vrienden. En toen kwamen er soldaten en ik kon hem niet meer waarschuwen. Ze hebben hem doodgeschoten en ik ben heel hard weggerend.”

“En toen?” vroeg ik benieuwd.

“Toen ben ik met andere mannen naar een eiland gevaren, waar alleen maar mannen woonden. Ik had daar ook een hond en die heette Augurk. Nou en toen ben ik heel oud geworden en doodgegaan.

Het verhaal maakte me even stil. Maar mijn zoon zat er niet zo mee. Hij vroeg zich al weer af of we op tijd thuis zouden zijn voor Sesam Straat.

 

 

Ziekte en Bewustwording

Hij was 56 en had kanker. Uitgezaaide longkanker studium 4, met uitzaaiingen in de buik, rond de aorta. De chemokuren die hij kreeg zette niet echt zoden aan de dijk en hij werd er erg ziek van. Misselijk, overgeven, moe en een slap gevoel. Van de vier weken tussen elke kuur voelde hij zich nog maar een paar dagen goed. Die week  had hij besloten te stoppen met de chemo’s. Hij wilde liever kwaliteit van leven dan kwantiteit. Zijn levensduur op basis van de kennis van artsen, was 3 tot 6 maanden.

Hij kwam niet bij mij voor genezing. Dat kan ook niet, want ik ben geen arts, ik ben ook geen tovenaar. Ik kijk naar de energie van mensen, werk aan blokkades hierin en probeer mensen in verbinding te brengen met hun eigen bewustzijn, hun eigen weten en hun klachten.

Hij vroeg mij te kijken naar zijn energie. En deze eventueel schoon te maken.

Wanneer ik dit doe, begin ik altijd met een soort geleide meditatie/ontspanningsoefening om iemand weer even helemaal terug te brengen naar zichzelf, zodat hij met zijn onderbewustzijn in contact kan komen en er mee in gesprek kan gaan.

Daarna vroeg ik hem of hij zou willen vertellen hoe de tumor eruit zag. Hij vertelde dat deze eruit zag als een roze met witte, eeuwen oude hagedis, een niet onvriendelijk wezen. Er waren ook verschillende jonge hagedisjes die, als kikkervisjes zonder pootjes verschrikt leken rond te zwerven door zijn lichaam, alsof zij zich afvroegen wat zij daar deden.

Door afstemming op de hagedis werd het mogelijk de hagedis vragen te stellen. Een vraag die hij erg graag wilde stellen aan de hagedis was hoe de dood eruit zag. Het antwoordt dat de hagedis gaf was verbluffend: “Leven en dood is hetzelfde. Er is geen verschil, omdat alles één is. Ik zag een soort doorzichtige muur, waarachter in het Oosten de kosmos lag waar alles al is. Vandaar uit kwam mij een grote liefde en eenheid tegemoet die mij ontroerde.

Hij wilde graag weten of de hagedis verwijdert mocht worden. Daarop antwoordt de hagedis dat alles mag, maar dat het geen verschil zal maken en dat er niets anders door zal worden.

Hij vroeg de hagedis wat hij zou willen. Daarop antwoordde de hagedis: Ik wil niet als een vijand behandeld worden. Ik wil niet respectloos behandeld worden. Ik ben hier ook maar omdat ik hier moet zijn. Dat is niet mijn vrije keuze. Ik wil niet met je vechten. Wanneer we vrienden worden en je in verbinding blijft met mij kom je verder.

Dit was voor hem  een acceptabel antwoord.

Tijdens de healing die daarna volgde stroomde ik gouden deeltjes liefde, licht en warmte in bij hem en bij de hagedis. Daarop ging de hagedis slapen.

Om ons heen voelden we beiden weer een enorme liefde, eeuwenoude wijsheid en ondersteuning. Er ontstond een verbondenheid met het al.

Na de behandeling  voelde hij zich erg ontspannen.

Ik gaf hem het advies mee om rustig aan te doen en wanneer hij het kon verdragen een aantal keren per week een glas Groen Sap te maken en te drinken door 4 bladeren van spitskool, 3 stengels bleekselderij, 0,5 komkommer, 60 gram spinazie en 1 appel te persen via een sapcentrifuge.

Na 3 maanden was de oncoloog verbaasd over de uitslag van de scan. De tumoren waren niet gegroeid. De oncoloog begreep het niet en zei dat wanneer hij  toch chemokuren gehad zou hebben, hij deze uitslag aan deze kuren zou hebben gerelateerd.

 

 

 

 

Perikelen in Glastonbury

Op vakantie dus in Glastonbury om een workshop te volgen.

We kwamen op woensdag aan en ik zou op vrijdagavond kennismaken met de andere cursisten van de workshop.

Dat betekende woensdagmiddag lekker shoppen. En Glastonbury is een heerlijk stadje om te shoppen. De winkels bestaan op een uitzondering na allemaal uit verkoopplaatsen voor new age en spirituele zaken. Of het nu gaat over kristallen of over wicca, over kruiden, klankschalen of pendels, je kunt het zo gek niet bedenken of ze verkopen het.

Ik liep langs een winkel waar ze kristallen verkochten in de meest uiteenlopende formaten, kleuren en soorten. Nu was ik in Glastonbury niet op zoek naar kristallen omdat ik deze altijd in Nederland in een fantastische winkel koop. Maar ik moest er naar binnen. Mijn aandacht werd getrokken naar een hoekje in de vitrine achter in de zaak. Daar lag helemaal achterin, bijna onzichtbaar een vreemd gesneden blok doorzichtig calciet met wolkerige insluitingen. Het straalde een ongelukkige energie uit, en het was alsof het riep: “Neem me mee, haal me hier weg.”

Ik had daar op dat moment niet veel zin. Ik was net in Glastonbury, helemaal niet op zoek naar kristallen en ik wilde verder, en dat deed ik.

Ik liet de calciet links liggen en verliet de winkel om de rest van de dag mijn hart op te halen aan de dingen die ik tegenkwam. En ik genoot.

De volgende dag liepen mijn lief en ik door de hoofdstraat en waren diep in gesprek toen een pieptoon in mijn oor me uit het gesprek haalde. Ik stond weer voor de kristallenwinkel en weer voelde ik met genoodzaakt naar binnen te gaan. De calciet lag er nog. Ik gaf me over en kocht het kristal. toen ik het pakte voelde ik de energetische vervuiling. Ik kreeg beelden van een man die dit kristal tot zijn dood in zijn bezit had en voor wie het heel veel betekend had. Vervolgens was het in handen gekomen van mensen die er op een onverschillige wijze en respectloos mee om waren gegaan tot het uiteindelijk in de winkel belandde.

Het volgende beeld wat ik kreeg was een klankschaal. Ik moest op zoek naar een klankschaal om het calciet te kunnen reinigen. Een winkel met klankschalen vinden was niet moeilijk, die zat al een paar panden verderop. Ik hoopte wel dat ik in Glastonbury niet veel meer van dit soort toestanden zou meemaken, want het was toch een aardige aanslag op mijn budget.

Aangekomen op ons logeeradres schonk ik mezelf een glas water in en ging de calciet met behulp van o.a. de klankschaal reinigen. Destijds, ik spreek nu over een aantal jaren geleden, besefte ik nog niet dat het handig was geweest om mijzelf van te voren te beschermen en het glas water dat  op de tafel te laten staan niet leeg te drinken, omdat de vervuiling daar in zou kunnen trekken.

Na de reiniging voelde het calciet goed aan en glansde het.

Die nacht werd ik ziek. En niet zo’n beetje. Ik had een gigantische blaasontsteking en moest naar het ziekenhuis al daar voor medicatie. Ik had koorts en voelde me ellendig terwijl ik heen en weer liep tussen mijn bed en de w.c. Het enigste wat ik kon bedenken was dat over een paar uur de kennismaking zou starten van de workshop, die ik niet wilde missen. Maar zoals het er op dat moment uitzag zou ik daar niet bij kunnen zijn. Wat overbleef was contact zoeken met mijn engelen en hen te vragen mij te genezen, zodat ik naar de workshop kon.

Om 19.00 uur was de kennismaking, om 18.00 uur verdween de aandrang tot plassen en het bloed uit mijn urine. Om 18.45 uur was ik zover opgeknapt dat ik nergens meer last van had en naar de kennismaking kon. De blaasontsteking bleef weg.

Die nacht verscheen er aan het voeteneinde van mijn bed een prachtige witte vrouw, die geheel in een witte lange gedetailleerde japon gekleed was. Ze keek me vriendelijk lachend aan en ik voelde een verband tussen de calciet en haar. Ik voelde ook haar bijzondere zuiverheid en liefde.

Glastonbury blijft voor mij een plaats waarin werelden en werkelijkheden samenkomen.

 

Engelenfoto’s

Het lezen van de boeken van Doreen Virtue, maakte dat ik meer wilde weten over engelen.

In de boeken stond dat de engelen alles voor mensen willen doen, als mensen er maar om vragen. Met het voorbehoud dat dit niet indruist tegen hun persoonlijke levenservaringen, die mensen na hun dood en voor dat ze terug komen op aarde boven hebben afgesproken te ervaren.

Ja, dat was wel iets om even op te kauwen. Dus als je het hard genoeg vroeg, kreeg je het, als het tenminste niet eerder gemaakte afspraken met boven doorkruiste?                                   Hoewel ik heel graag wilde geloven in dit soort zaken, had ik hier wel vraagtekens bij. Kon het wel zo makkelijk zijn?

Mijn ervaringen waarover ik in mijn vorige blogbericht schreef waren voor mij heel bijzonder en maakte dat ik geloofde in energieën  als engelen. Maar dat je zo makkelijk contact zou kunnen maken en zomaar van alles kon vragen vond ik toch weer een ander hoofdstuk.

In ieder geval sprak wat ik las me wel zo zeer aan dat ik workshops ging volgen over engelen. Ik leerde engelenhealingen en engelenreadingen toe te passen. Wat ik opvallend vond was dat wanneer ik met de energie van engelen werkte ik een totaal andere verbinding voelde dan healingen die ik op andere manieren gedaan had. Ik voelde altijd een bepaalde zachtheid en liefde in de ruimte komen waar ik werkte. Dat was een extra element in dit werk, dat ik voor die tijd nog niet kenden en wat ik heel prettig vond. Voor mij was dit genoeg om me steeds verder te verdiepen in engelenenergieën, dus toen er een workshop werd gegeven in Glastonbury in Engeland, besloot ik daar heen te gaan.

Glastonbury zou een stad zijn met een hoge energie. Ik hoorde over de godinnentempel, over de heuvel Tor waarvan sommige zeggen dat het het huis is van de Heer van de Onderwereld en de koning van de elfen. Er wordt gezegd dat overleden zielen zich daar verzamelen in afwachting van het tijdstip dat ze over kunnen gaan. Er zouden genezende natuurlijke bronnen zijn en steencirkels in de buurt waaronder Stonehenge. Je zou er bijzonder foto’s kunnen maken van lichtbollen. En ik, die normaal niet uit Nederland te branden ben, voelde Glastonbury aan mij trekken. Ik wilde daar heen. Ik wilde het allemaal zien en meemaken.

Glastonbury is inderdaad een geweldige stad. Er lopen zwervers, hoog priesteressen, magiërs, toeristen, alcoholisten, healers en readers en af en toe een gewoon mens maar die laatste lijken in het stadje meer uitzondering dan regel. De winkeltjes met spirituele zaken zijn niet te tellen en ik geloof niet dat daar op dat gebied iets niet te krijgen is.

In de ban van de sfeer besloot ik dat ik heel graag wilde ervaren dat alles wat je wenste ook werkelijkheid zou kunnen worden.

Ik begon heel intens te vragen of ik een engel mocht fotograferen. Een echte engel, niets meer en niets minder. Ik logeerde in een een bed- and breakfast op een heuvel iets buiten het stadje, halverwege de Tor. Elke avond nam ik vanuit het raam foto’s. En ja, daar kwamen ook gekleurde bollen op. Maar ik wilde graag een engel. Ik bleef vragen en vragen en foto’s maken. Nergens speciaal van, ik klikte gewoon op het knopje van mijn fototoestel en ik keek later wat erop stond. Maar hoe ik ook vroeg. Er verscheen geen engel. Gekleurde bollen genoeg, maar ik wilde zo graag een engel.

De laatst avond brak aan en nog steeds had ik geen engel.

Ik concentreerde me tot het uiterste en vroeg opnieuw om een engel.

Deze laatste foto heb ik bijgevoegd. Op de voorgrond staat een wit lichtwezen en rechts op de achtergrond zweeft een grijs wezen richting Tor.

Met mijn diepe dank aan alles wat ik niet kan zien tussen hemel en aarde!

 

 

 

Engelen en zo

Het leuke van bezig zijn met energie, is dat er steeds weer iets nieuws op je pad komt waar je nieuwsgierig naar raakt. Zo was ik een keer bij een vriendin die mij een boek liet lezen van Dreen Virtue die werkt met de energie van engelen.

Engelen kende ik vanuit bijbelverhalen, van de kerst en uit schilderijen. Met deze engelen had ik helemaal niets . Het was dat ik een beetje vast zat in hoe ik verder zou gaan met mijn praktijk, dat ik besloot het boek te lezen. In het boek stonden veel verhalen over ervaringen die mensen met engelen hadden gehad en het raakte me. Aan engelen zoals ik ze zelf eerder had beleefd. Het deed me denken aan de figuren die op cruciale momenten in mijn leven verschenen waren.

De mooiste ervaring was toen ik heel ziek was. Ik had acute mylioïde leukemie, zo’n 18 jaar geleden en ik was erg ziek. Die nacht kreeg ik een vreemde droom:

Ik liep met een vriendin over een donker pad. We konden geen hand  voor ogen zien maar we waren op weg naar een screening voor modellen. Ik weet nog dat ik me op dat moment in mijn droom afvroeg waar ik in hemelsnaam mee bezig was. Ik had geen ambitie om model te worden en ook niet het uiterlijk daarvoor. Mijn vriendin was al de vijftig gepasseerd, en van haar had ik ook niet de indruk dat dit een levenswens van haar was.

Uiteindelijk kwamen we aan bij een vreemd wat onaards figuur. Hij nam me bij de hand en sprak: “jij bent goed zoals je bent.” vervolgens stuurde hij mij in het donker linksaf. Ik liep in mijn eentje zonder een levend wezen om mij heen langs de achterkant van golfplaaten barakken. Ik volgde ze tot het einde en liep vervolgens langs de voorkant. De weg was modderig, het bleef donker. De voorkant van de barakken die allemaal met tussenschotten van elkaar gescheiden was helemaal open. Het was donker en onaangenaam maar ik voelde me niet onveilig. Ik liep door tot ik bij één van de barakken een blauw/grijsachtig wezen zag staan. Het wezen was naakt, maar totaal geslachtsloos. Het was helemaal kaal.

Niets in het wezen maakte mij bang. Het straalde een enorme rust uit. Het pakte mijn hand en hielp mij over een 10 centimeter hoge bakstenen drempel. In de barak was niets. Het was er donker, maar ik stond met mijn voeten tot enkelhoogte in het water dat over de hele barak tot aan de bakstenen drempel kwam. Het wezen begon mij te wassen met zijn handen en vertelde mij hoe het vele keren als man op aarde had geleefd en vele keren als vrouw. Hoe het eindelijk hier was gekomen en mensen mocht gaan reinigen, op dezelfde wijze als hij bij mij deed. Toen hij klaar was stuurde hij mij naar buiten en vertelde mij mijn weg te vervolgen. Ik liep het steegje weer in en kwam terecht in, wat ik nog het beste zou kunnen beschrijven als een afbeelding in een reisgids. Het leek een vakantieoord. Een groot wit hotel stond recht voor me. De zon stond hoog aan de hemel als een koperen bal. Palmbomen stonden overal en er was een enorm zwembad. Er was geen mens, geen dier te zien. Er waaide geen wind en het was doodstil.

Midden in het zwembad stond een cirkel van dezelfde soort wezens als het wezen dat mij met zijn handen gewassen had.

Ik ging het zwembad in naar de wezens en zij namen mij in het midden van hun cirkel op. Daar werd ik ondergedompeld en opnieuw gewassen. Dit alles gebeurde in diepe stilte. Vervolgens sprak één van hen tot mij: “Jij zult in dit leven nog één keer gereinigd worden.”

Op dat moment kwam met veel geraas een verpleegkundige binnen die mijn ontbijt bij mij neer zette, en belandde ik met een klap weer in de aardse werkelijkheid.

Maar vanaf dat moment wist ik: “Ik overlijd niet aan deze ziekte, ik wordt weer beter.”

 

Healing

Bij healing zet je geblokkeerde energie in beweging, zodat mens of dier kan loslaten en er een betere doorstroming ontstaat.

Er zijn veel vormen van healing. Een aantal daarvan zijn bekender dan anderen. Zo zullen de meeste mensen weleens gehoord hebben van de Reikimethode. Zelf leerde ik mijn eerste healingsmethode bij het centrum voor Leven en Intuïtie in Utrecht. Daarna volgden de engelenhealing en de etherische kristalchirurgie. Hoewel de insteek heel verschillend kan zijn, evenals de uitvoering is het doel altijd hetzelfde; het opheffen van energetische blokkades. En iedereen healt ook intuïtief. Denk maar aan de hand die je op je buik legt wanneer je buikpijn hebt, of de moeder die het kind knuffelt wanneer het gevallen is.

De eerste keer dat ik zelf een healing onderging van een healer, was tijdens een open dag van het Centrum voor Leven en Intuïtie. Ik had natuurlijk wel het één en ander geleerd tijdens de cursus dierencommunicatie, wat maakte dat ik niet meer zo vreemd stond te kijken van wat er allemaal zou kunnen gebeuren. Ik denk wanneer iemand niet bekend is met healing dat een healing in eerste instantie vreemd over kan komen. Ik zat op een stoel, met mijn ogen dicht. Dit laatste zodat ik niet teveel zou worden afgeleid door wat ik om me heen zag gebeuren. Wanneer ik afgeleid was, zou het voor de healer namelijk moeilijker zijn om contact te krijgen met mijn hoger bewustzijn, waarmee gewerkt zou gaan worden. De healer concentreerde zich op mij, en begon, zonder mij aan te raken rond om mij heen te lopen en bewegingen te maken met haar handen, waarbij zij oneffenheden uit mijn aura weghaalde. Toen zij daarmee klaar was, liet ze helende energie vanuit de kosmos via haar handen in mijn energievelden stromen. Sommige mensen kunnen voelen dat dit gebeurd, anderen niet. Dat maakt op zich ook niet uit. Sommige mensen voelen naderhand verschil, anderen niet. Ook dat maakt niet uit, een healing zet altijd dingen in gang. Daarbij is de healer niet meer dan een werktuig of voertuig waardoor de universele energie van liefde uit de kosmos in de energievelden van de cliënt gebracht wordt.

Wat opvallend is bij deze vorm van healing is dat er de voorkeur aan gegeven wordt om niet met de cliënt te bespreken wat er precies is weggehaald en waar. Zelf denk ik daar anders over. In de jaren dat ik dit werk nu doe, ben ik er van overtuigd geraakt dat door mensen bewust te betrekken in de healing of na de healing door hen te vertellen wat er gebeurd is, er een grotere betrokkenheid van de cliënt bij het proces en daardoor een grotere bewustwording van zichzelf (hierin) ontstaat. In volgende blogs zal ik hier meer op in gaan.

Wat bij alle vormen van healing geldt is dat de healer eerst begint te vragen om toestemming voor het geven van een healing aan degene die geheald wil worden. De vraag wordt zowel mondeling gesteld aan de cliënt, als daarna ook nogmaals in stilte, waarbij de healer toestemming vraagt aan het hoger bewustzijn van de cliënt. Dit is erg belangrijk. Een healing mag nooit worden uitgevoerd wanneer iemand daar geen toestemming voor geeft. En soms wil de persoon wel, maar zijn/haar hoger bewustzijn niet. Een healing geven zonder toestemming kan iemand anders juist meer problemen geven dan oplossen. Denk b.v. aan iemand die pas een dierbare heeft verloren. Daar komen zeer veel emoties bijkijken. Die emoties zijn nodig om het verlies te verwerken, te realiseren wat er is geweest en om opnieuw een nu andere positie in de maatschappij en het leven in te gaan nemen dan toen de dierbare nog leefde. Het is dan juist nodig om even stil te staan in jezelf en met jezelf bezig te zijn. Een ander voorbeeld is iemand een healing geven na een operatie wanneer deze nog onder narcose is. Het gevolg kan zijn dat iemand zeker eerder uit de narcose ontwaakt, maar dan dus ook veel meer pijn heeft dan nodig is, wat weer onrust met zich meebrengt. En op dat soort dingen zit natuurlijk niemand te wachten.

DIGITAL CAMERA