Perikelen in Glastonbury

Op vakantie dus in Glastonbury om een workshop te volgen.

We kwamen op woensdag aan en ik zou op vrijdagavond kennismaken met de andere cursisten van de workshop.

Dat betekende woensdagmiddag lekker shoppen. En Glastonbury is een heerlijk stadje om te shoppen. De winkels bestaan op een uitzondering na allemaal uit verkoopplaatsen voor new age en spirituele zaken. Of het nu gaat over kristallen of over wicca, over kruiden, klankschalen of pendels, je kunt het zo gek niet bedenken of ze verkopen het.

Ik liep langs een winkel waar ze kristallen verkochten in de meest uiteenlopende formaten, kleuren en soorten. Nu was ik in Glastonbury niet op zoek naar kristallen omdat ik deze altijd in Nederland in een fantastische winkel koop. Maar ik moest er naar binnen. Mijn aandacht werd getrokken naar een hoekje in de vitrine achter in de zaak. Daar lag helemaal achterin, bijna onzichtbaar een vreemd gesneden blok doorzichtig calciet met wolkerige insluitingen. Het straalde een ongelukkige energie uit, en het was alsof het riep: “Neem me mee, haal me hier weg.”

Ik had daar op dat moment niet veel zin. Ik was net in Glastonbury, helemaal niet op zoek naar kristallen en ik wilde verder, en dat deed ik.

Ik liet de calciet links liggen en verliet de winkel om de rest van de dag mijn hart op te halen aan de dingen die ik tegenkwam. En ik genoot.

De volgende dag liepen mijn lief en ik door de hoofdstraat en waren diep in gesprek toen een pieptoon in mijn oor me uit het gesprek haalde. Ik stond weer voor de kristallenwinkel en weer voelde ik met genoodzaakt naar binnen te gaan. De calciet lag er nog. Ik gaf me over en kocht het kristal. toen ik het pakte voelde ik de energetische vervuiling. Ik kreeg beelden van een man die dit kristal tot zijn dood in zijn bezit had en voor wie het heel veel betekend had. Vervolgens was het in handen gekomen van mensen die er op een onverschillige wijze en respectloos mee om waren gegaan tot het uiteindelijk in de winkel belandde.

Het volgende beeld wat ik kreeg was een klankschaal. Ik moest op zoek naar een klankschaal om het calciet te kunnen reinigen. Een winkel met klankschalen vinden was niet moeilijk, die zat al een paar panden verderop. Ik hoopte wel dat ik in Glastonbury niet veel meer van dit soort toestanden zou meemaken, want het was toch een aardige aanslag op mijn budget.

Aangekomen op ons logeeradres schonk ik mezelf een glas water in en ging de calciet met behulp van o.a. de klankschaal reinigen. Destijds, ik spreek nu over een aantal jaren geleden, besefte ik nog niet dat het handig was geweest om mijzelf van te voren te beschermen en het glas water dat  op de tafel te laten staan niet leeg te drinken, omdat de vervuiling daar in zou kunnen trekken.

Na de reiniging voelde het calciet goed aan en glansde het.

Die nacht werd ik ziek. En niet zo’n beetje. Ik had een gigantische blaasontsteking en moest naar het ziekenhuis al daar voor medicatie. Ik had koorts en voelde me ellendig terwijl ik heen en weer liep tussen mijn bed en de w.c. Het enigste wat ik kon bedenken was dat over een paar uur de kennismaking zou starten van de workshop, die ik niet wilde missen. Maar zoals het er op dat moment uitzag zou ik daar niet bij kunnen zijn. Wat overbleef was contact zoeken met mijn engelen en hen te vragen mij te genezen, zodat ik naar de workshop kon.

Om 19.00 uur was de kennismaking, om 18.00 uur verdween de aandrang tot plassen en het bloed uit mijn urine. Om 18.45 uur was ik zover opgeknapt dat ik nergens meer last van had en naar de kennismaking kon. De blaasontsteking bleef weg.

Die nacht verscheen er aan het voeteneinde van mijn bed een prachtige witte vrouw, die geheel in een witte lange gedetailleerde japon gekleed was. Ze keek me vriendelijk lachend aan en ik voelde een verband tussen de calciet en haar. Ik voelde ook haar bijzondere zuiverheid en liefde.

Glastonbury blijft voor mij een plaats waarin werelden en werkelijkheden samenkomen.